خياط سر
در زمانھاي قديم در روستاي ما (گازرخان) - و حتي شايد در اكثر روستاھاي منطقه الموت - رسم بر اين بود كه يك ھفته قبل از مراسم عروسي خياط محل به خانه صاحب عروسي دعوت ميشد و با پارچه‌ھايي كه از قبل تھيه شده بود براي ھمه اعضاي خانواده و فاميل‌ھاي نزديك لباس نو ميدوخت. در مدت اين يك ھفته صاحب عروسي با پخش نقل و شكالت در سطح روستا به ھمه اھالي روستا اعلام مي‌كرد كه خياط سر دارد. اھالي روستا ھم ھركس به اندازه وسع خودش در يك سيني بزرگ (مجمع) ھمه نوع وسيله، از آرد، برنج، سيب‌زميني، پياز و ميوه گرفته تا قند ،چاي، روغن ، پارچه و... تھيه مي‌كردند و به خانه صاحب عروسي مي‌بردند. ضمن اينكه فاميل‌ھاي نزديك اقلامشان بيشتر بود. با اين عمل در واقع خانواده‌ھا كمك خرج خانواده عروس و داماد مي‌شدند . اجراي اين عمل و مرسوم شدن آن در روستا توسط بزرگان و آبا و اجداد ما به معني تأمين بخشي از ھزينه عروسي بود كه باري از نظر ھزينه از دوش صاحب عروسي برداشته شود، در واقع ھم ھمين ميشد. چون عروسي‌ھاي آن زمان ريخت و پاش‌ھاي عروسي‌ھاي الان را نداشت و«خياط سر» با توجه به شرايط آن دوره و ارزاني اجناس كمك بسيار ارزنده‌اي بحساب مي‌آمد.
